امام باقر (ع) پنجمین امام شیعیان است که به دلیل دانش گسترده ای که داشت به این نام معروف بود. زندگینامه امام باقر (ع) را در این مقاله بخوانید.
درباره روز و ماه ولادت امام باقر (ع) تاریخ های مختلفی ذکر شده است؛
بیشتر محققان بر این عقیده اند که نظریه نخست یعنی تاریخ سوم صفر سال 57 هجری از بقیه معتبرتر است.
امام باقر (ع) هم از جانب پدر و هم از جانب مادر به حضرت فاطمه زهرا (س) و شجره نبوی منتهى می شود. پدر ایشان حضرت على بن الحسین، امام زین العابدین (ع) و مادر ایشان ام عبدالله، فاطمه، دختر امام حسن مجتبى (ع) است.
«روزى مادرم کنار دیوارى نشسته بود، ناگهان دیوار ریزش کرد و در معرض ویرانى قرار گرفت، مادرم دست بر سینه دیوار نهاد و گفت: به حق مصطفى (ص) سوگند، اجازه فرو ریختن ندارى. دیوار بر جاى ماند تا مادرم از آن جا دور شد؛ سپس دیوار فرو ریخت.»
نام آن حضرت، محمد است که رسول خدا (ص) از دیرزمان براى وى برگزیده بود. جابر بن عبدالله انصارى یار دیرین پیامبر (ص) که تا زمان امام باقر زنده بود سلام پیامبر (ص) را به امام باقر (ع) ابلاغ کرد. از بیان جابر می توان نتیجه گرفت که نام امام باقر را حضرت محمد (ص) انتخاب نموده است. تنها کنیه امام باقر (ع)، ابوجعفر بوده است.
براى امام باقر (ع) این القاب یاد شده است
باقر: این لقب مشهورترین القاب آن حضرت به شمار مىآید و بیشتر منابع بدان تصریح کردهاند. به دلیل آن که آن حضرت شکافنده معضلات علم و گشاینده پیچیدگی هاى دانش بود و به دلیل گستردگى معارف و اطلاعاتى که در اختیار داشت، «باقر» نامیده شد.
شاکر، هادى و امین از دیگر القاب این امام همام می باشد.
با توجه به منابع تاریخی امام باقر (ع) در همسر داشته اند که عبارتند از:
امام باقر (ع) دارای هفت فرزند بوده اند که شامل پنج پسر و دو دختر می باشد. جعفر، عبد الله، ابراهیم، عبید الله و على پسران ایشان و زینب و ام سلمه دختران ایشان بوده اند.
امام باقر (ع) چون در اواخر دوران حکومت بنی امیه بهسر میبرد، از ضعف قدرت حاکمه استفاده کرد و در نشر معارف اسلامی، تلاش گستردهای را به کار برد. امام باقر (ع) با مخالفان و صاحبان عقاید مختلف، مناظره می کرد و به سؤالات آن ها پاسخ می داد. لذا از آن امام در تمام مسائل فقهی و اجتماعی و حکومتی روایات فراوانی نقل شده است.
برادر امام باقر (ع)، زید بن علی بن الحسین پس از شهادت امام سجاد (ع) پرچم مخالفت با بنیامیه را برافراشت و افراد زیادی را به دور خود جمع کرد. ولی امام باقر (ع) او را از قیام مسلحانه منع کرد و فرمود:
«هنوز وقتش نرسیده است و قیام تو در انتها به ضرر مسلمین می انجامد.»
اما زید که خون حسینی در رگهای او میجوشید، زیر بار نرفت و قیام کرد و عاقبت در اثر اعلان مخالفت با بنیامیه به شهادت رسید.
امام باقر (ع) در زمان حکومت ولید بن عبدالملک به امامت رسید. پس از او به ترتیب سلیمان بن عبدالملک، عمر بن عبدالعزیز، یزید بن عبدالملک و هشام بن عبدالملک، یکی پس از دیگری حاکم ممالک اسلامی شدند.
امام با هر یک از آنها به نحو خاصی برخورد میکرد، ولی بعضی از بستگان وی، از جمله زید بن حسن بن علی به بدگویی او دست زدند تا سرانجام در هفتم ذیحجه سال 114 هجری در سن 57 سالگی در مدینه با توطئه هشام مسموم شد و به شهادت رسید.
پیکر مقدس امام باقر (ع) را در قبرستان بقیع (کنار پدر بزرگوارش) به خاک سپردند.
درباره این سایت